اشعار

چون جبرئیل، حکم خدای مبین گرفت            در زیر پر بساط زمان و زمین گرفت

احـمـد از و، ‌پـیـام جهان آفـرین گرفت            یعنی: برای فاطمه، یک اربعین گرفت

شکر خدا، که گـلبن احمد به گُل نشست

ز انفاس دوست، باغ محمد به گُل نشست

روزی که مکه، عطر پر جبرئیل داشت            در سر، اَمیـن وحی، هوای خلیل داشت

بهر خـدیـجـه، مـژدۀ رب جلیـل داشت            صبر جمیل، وه که چه اجری جزیل داشت

بر خاتم رسل، سخن از سلسبـیـل گفت

بس تهنیت ز جانب حق، جبـرئیل گفت

گفتا که حق، دعای تو را مستجاب کرد            شـام تـو را، جـنـیـبـه‌کـش آفـتـاب کـرد

نـامـی بـرای دخـتـر تـو انـتـخـاب کرد            و آن را ز لطف، زیور و زیب کتاب کرد

ز آن در نُبی خـدای تو نامید کـوثـرش

تا بی وضـو کسی نـبَـرد نام اطـهـرش

ای گلبُنی که یاس تو، عطر بهشت داشت            سر بر خطَت مُدام، خط سرنوشت داشت

مریم، کمی ز مِهر تو را در سرشت داشت            کآن قدر اعتبار به دیر و کنشت داشت

تو عـصـمـت خـدا و بـهـشـت محـمدی

تـو مـفـتــخـر بـه ام‌ابـیــهـای احـمــدی

ای اسوه‌ محبت و، ای مظهـر عـفـاف!            ای روز و شب فرشته به کوی تو در طواف

ای بوده با صفـات خـدایـی در اتّصاف            نامی اگر به‌جاست ز سیمرغ و کوه قاف

درک مقام توست که امکان‌پذیر نیست

ورنه تو را به عالم امکان، نظیر نیست

شـادابـی حـیـات، ز انـفـاس فـاطمه‌ست            دور فلَک، ز گردش دستاس فاطمه‌ست

فضه، خجل ز دست پر آماس فاطمه‌ست            از گـل لطیف‌تر دل حساس فـاطمه‌ست

قـلـب رسـول، شـیــفـتـۀ زنـدگـانـی اش

جــان عـلـی، فـریـفـتـۀ مـهـربـانـی اش

گـفـتی از او مـدیـنـه مُنوّر شود که شد            از عطر ناب یاس، معطر شود که شد

جاری به دهر، چشمه کوثر شود که شد            می‌خواست حق که خصم تو اَبتر شود که شد

دنیا پر از ذُراری زهـرای اطهر است

والله، جــای گــفـتـن الله اکــبــر اسـت!

ما شـاعران به قـافـیه پرداختـیم و بس!            عمری به وَجهِ تـسمیـه پرداختیم و بس

از متن، هی به حـاشیه پرداختیم و بس            از تـو فـقـط به مرثیه پـرداخـتیم و بس

بایـد اگـر مـعـارف نـاب تو زنـده کـرد

کی می‌توان به فـاطمه گفتن بسنده کرد

ما بـهـره‌ای ز فـیـض تو اغلب نداشتیم            انگـار جـز فـدک ز تو مطلب نداشتـیم

آگـاهـی از مـعـارف مـذهب نـداشـتـیـم            کاری به کار عـزّت مکـتـب نـداشتـیـم

تـرسم از آن که کار، برادر! بَـتَر شود

وز این که هست، فاطمه مظلوم‌تر شود

ایـنک که هـست امت اسـلام در خطر            بحـریـن در محاصره و شـام در خطر

بـیـت‌الـحـرام بـاز از اصنـام در خـطر            حج و منا و مشعر و احـرام در خطـر

چـشـم امـیـد شیـعـه به بیداری شماست

زهـرا در انـتـظـار وفـاداری شـماست

روزی که یاس فـاطمه تکـثـیر می‌شود            اسـلام در زمـانــه فـراگــیــر مـی‌شـود

عـالـم پُـر از شـمـامـۀ تکـبـیـر می‌شود            دنـیـایـی از مـکـاشـفـه تصویر می‌شود

آیـد نـدا که کـعـبـۀ مـقـصـود مـی‌رسـد

از گـرد راه، مـهـدی مـوعـود می‌رسـد

كو آن كه طی كـند شب عـرفـانی تو را           شـاعـر شـود حـقـیـقـت نـورانـی تـو را

این رودهـا كـه هـمـسـفـر بی‌قـراری‌انـد           تـحـسـیـن نـمـوده‌انـد خـروشـانـی تو را

با صد هـزار شاخـه گـل یـاس هم بهار           هـم‌پـای نـیـسـت عـطـر گلستـانی تو را

وقـت عـبـادت آیـه‌ای از نـور می‌شـوی           تـا عـرش مـی‌بـرنـد چـراغــانـی تـو را

تـسـبـیـح كـرده‌انـد خــدا را فـرشـتـگـان           تـا دیـده‌انـد جـلــوه ســبــحــانــی تـو را

بـایـد فـرشـتـگـان پـی درك فـصاحـتـت           از بـر كـنـنـد مـتـن سـخـنــرانـی تـو را

انــدوه رنـج‌هـای تـو بـا آن مـسـاحـتـش           پُـرچـیـن نـكـرد صـفـحـه پیـشانی تو را

هجده گل از حیات جهان چـید دست تو

ای بـاغ‌هـای خـرم تـوحـیـد، مـسـت تـو

این چـشمه‌ها بدون تو آب روان نداشت           این دشت‌ها بدون تو طبع جـوان نداشت

بهـتـر ز یـاس‌های تو نُه‌ چـرخ گـل ندید           بهتر ز دودمان تو هـفـت‌ آسمان نداشت

ای مـهـربـان‌تـر از هـمۀ شهـر با عـلـی           ای آن كه چون تو شهر علی مهربان نداشت

نُه سال با تو چشم عـلـی روی غـم ندید           نُه سال جز تو قلب عـلی همزبان نداشت

نُه سال جـز تـو مـادر گـل‌ها كـسی نبود           نُه سال جز تو باغ علی باغـبـان نداشت

نُه سـال سـفـره‌های فـقـیـران شـهـرتـان           جز با تنور بخشش این خانه نان نداشت

بـانـو! مـدیـنـه عطـر شما را گرفته بود           اما چرا كسی خـبـر از قـبـرتـان نداشت

باشد ولـی ز خـاك بـهـار تو بـاقـی است

در بـاغ یـاس عطر مـزار تو باقی است

عـزم شـمـا مـبـارزه از سـر گرفـته بود           تـصـمـیـم بر جـهـاد مـكـرر گـرفـته بود

لشكر شد اشك‌های شما در مصاف خصم           وقتی شـرار فـتـنـه‌گـری در گـرفته بود

آن روز تــیـغ خـطـبـۀ تـو آب دیـده بـود           حال و هوای حمله به خیـبـر گرفته بود

آن روز واژه‌هـای شـجـاع تو در نـبـرد           جان از جوان و دل ز دلاور گـرفته بود

زینب كه خطبه‌های سراسر حماسه خواند           این درس را، ز مكـتب مـادر گرفته بود

ای مــادر شــلـمـچـه! امـیــد شـهــادتــم           در پشت روضه‌های تو سنگر گرفته بود

دلخـسـتـه‌ام، طراوت كـارونم آرزوست

لیـلای جان! جزیره مـجـنـونم آرزوست

برداشت دست حق ز رخ شب نقاب را           حـس كـرد بـاز پـنـجــره‌هـا آفــتــاب را

بـیـدار گـشـتـه‌ایـم و دل‌آشـفـتـه دشمـنان           دیگر مگر به خواب بـبـیـنـند خواب را

بـایـد امـیـد داشت به فـردای پُـرغـرور           بایـد فـزون نـمـود در این ره شتـاب را

گـفـتـا به حق تجلیِّ نـور خـمـیـنی است           هر كـس كه دیـد رهبـر این انـقـلاب را

فـریـاد می‌زنیـم در این شـور بـی‌كـران

«عجّل علی ظهوركَ یا صاحب الزمان»

هـر دخـتـری که اُمّ أبـیـهـا نـمـی‌شـود            هـر مـادری که مـادر دنـیـا نمی‌شـود

نـور تـمـام عـالـم امکـان به روی هم            یک جلوه نـور چـادر زهـرا نمی‌شود

وقتی که اختیار دو عالم به دست اوست            مـحـشـر بدون فـاطـمه بر پا نمی‌شود

یعـنـی که بـی‌ولایت او هـیـچ طاعتی            اذن ورودِ جـنـت الاعـلـی نـمـی‌شـود

فـردا بـه قـلـه‌های سـعـادت نـمی‌رسد            هر کس دخـیل چـادر زهـرا نمی‌شود

حـبـل‌المتـیـن شیعه نخ جـانماز اوست            بی او گـره ز کـار کـسی وا نمی‌شود

می‌افـتـد از نگـاه پر از مهـر فـاطـمـه            هـر کـس فـدائـیِ ره مـولا نـمـی‌شـود

گفتم چگـونـه از همه بـرتـر بخـوانمت            آمـد نــدا حــبــیــبــۀ داور بـخـوانـمـت

دیـدم رسـول؛ اُمّ أبـیـهـات خـوانده است            گـفـتـم کم است دُخت پیـمـبـر بخوانمت

دیـدم تـویـی هـر آیـنـه، آیـیــنـه عــلـی            گفتم عجب به جاست که حیدر بخوانمت

دیــدم قـیــامـت اسـت درِ خـانــۀ شـمـا            گفتم رواست بـانـوی محـشر بخوانمت

گفتم مفصل است سخـن، مُجـمـلش کنم            جـبـریـل گـفت سـوره کـوثـر بخوانمت

ای مادر حسین و حسن! مام زیـنـبـین!            من هم اجازه هست که مادر بخوانمت؟

زبان چگـونـه گـشـایم به مـدح تو مـادر           که بی وضو نتـوان خواند سورۀ کـوثـر

زبـان وحـی، تو را پـارۀ تن خود خواند           زبان ما چه بگوید به مـدحـتـان دیگـر؟

چـه شـاعـرانـه خـداونـد آفـریـده تـو را           تو را به کوری چشمان آن «هو الأبتر»

خدا به خواجۀ لولاک داده بود ای کاش           هـزار مـرتـبـه دخـتـر اگر تویی دخـتـر

چه عاشقانه، چه زیبـا، چه دلنشین وقتی           تو را به دست خـدا مـی‌سـپـرد پیغـمـبر

علی‌ست دست خدا و علی‌ست نفس نبی           عـلـی قـیـام و قیامت، عـلی علی حـیـدر

عـروسـی پـدر خـاک بـود و مــادر آب           نـشـسـتـه‌انـد دو دریــا کـنـار یـکـدیـگـر

شـکـوه عـاطـفـه‌ات پیرهن به سائل داد           چنان که هـمسر تو در رکـوع انگـشـتر

همیشه فقر برای تو فخـر بوده و هست           چنان که وصـلـۀ چـادر برای تو زیـور

یـهــودیــان مـسـلــمـان نــدیــده‌انـد آری           از ایـن سـیـاهـی چـادر دلـیـل روشن‌تر

حجاب، روی زمین طفـل بی‌پنـاهی بود           تـو مــادرانـه گـرفـتـی‌ش تـا ابـد در بَـر

مـیـان کـوچـه که افـتـاد دشـمـنـت از پا           در آن جـهــاد نـیـفـتـاد چـادرت از سـر

کـنـون بـه تـیـرگـی ابـرهـا خـبـر برسد           که زیـر سایه آن چـادر است این کشور

به هوش باش و از این دست دوستی بگذر           به هوش باش که از پشت می‌زند خنجر

به این خـیـال که مرصـاد تیـغ آخر بود           مـبـاد این که نـشـیـنـیـم گـوشـۀ سـنـگـر

بـدا بـه من که اگـر ذوالـفـقـار بـرگـردد           در آن رکـاب نـبـاشـم سـیـاهـی لـشـگـر

بدا به حال من و خوش به حال آن که شده‌ست           شهید امر به معـروف و نهی از منـکـر

خدا گواه که چون فـاطـمـه نمی‌خـواهیم           حکومتی که نباشد در آن عـلـی رهـبـر

رسیده است قـصیده به بیت حسن خـتام           امـیـد فــاطــمـه از راه مـی‌رســد آخــر

در آسـتــانـۀ مــیــلاد حــضـرت زهــرا           بـرای عـرض ارادت بـه سـاحـت دریـا

نـشـسـتـه ام بـنـویـسـم بـه نـام مـادر، تـا           خــدا مــرا بـنـویـسـد بـه پـای نـام شـمـا

اگـرچه کـمـتـر از آنـم که دلـبـرم بـاشی

خدا به امر خودش خواست مادرم باشی

هوای عشق چه حال و هوای زیبایی ست           جنون، بهـانۀ خـوبی برای رسوایی ست

شبی که عرش منوّر به نور زهرایی ست           شب طرب، شب دیوانگی و شیدایی ست

شبی که معجـزه های رسـول، کـامل شد

شبی که سورۀ کـوثـر به عینِ نـازل شد

شبی که سیب خدا از درخت عرش افتاد           خـدا بـه نـور خــدا هـدیـه ای مـنـوّر داد

به اذن خـالق یکـتا، زمین، زمان، فریاد:           پـیـامـبـر! قــدم فــاطــمــه مـبـارک بـاد

قـیـام کـرد زمـیـن، نــور مـنـجـلـی آمـد

دلـیـل خـلـقـت پـیـغـمـبــر و عــلـی آمـد

همین که دست زمین، آسمان بغل شده است           دهان عرش الهی پر از عسل شده است

به دستخطِّ خدا سوره هم غزل شده است           و این برای نبی خیرُ ما نَزَل شده است:

خـدا بـرای تـو خـیـر کـثـیر می خـواهد

برات، مـرهـم زخـم غـدیـر می خـواهـد

خــدا نـوشت: بـگـویـیـد مـهـربـان بـانـو           خدا که صاحب باغ است، باغـبـان بانو

قـیـامت اسـت تـمـنـای ایـن و آن، بـانـو           هـمـیـشـه منـبـع الطاف بـیکـران! بـانو!

اگر نـفـس بدهی، دست هم نمی خـواهم

برای مـدح تو گـفـتـن، قـلم نمی خـواهم

عطای دست تو تـفـسیر کـرده انسان را           بـخـاطـر تو خـدا وعـده داده بــاران را

دعـای نـور تو تب دار کرده سـلمان را           به بـاد داده دگـر دودمــان شـیــطـان را

دعـای نـور بخوان، ما هم اهـل ایرانـیم

بخـوان که ما همه ذریـه های سلـمانـیـم

دعا بخـوان، پـر جـبـریل را مـنـوّر کن           کمی مـلائـکـه را با خودت بـرابـر کـن

بـرای نـافـلـه، سـجــاده را مـعـطـر کـن           خـدا بـرای پـیـمـبـر نـوشـت: بـاور کـن

نگاه عرش به راز و نیـاز فـاطمه است

خلاصه نه، همۀ دین نماز فـاطمه است

تـمـام قـافـلـه را وقـف مـرتضی کـردی           همیشه شوهر خود را ز خود رضا کردی

و در جـوار خـدا، جـار را دعـا کـردی           چه خـوب دِیـن به همسایه را ادا کردی

هرآنچه را تو بخواهی، همان شود تقدیر

برای شـیـعـۀ امـروز هم قـنـوت بگـیـر

نظـر به اینکـه خـدا بر شما نـظـر کرده           تـو قـبـل خـلـقـت آدم شـدی نـظـر کـرده

خــدا وجـود تو را مـنـجـی بـشـر کـرده           عـلـی کـنـار شـما خـسـتـگـی بِـدَر کرده

غروب بود که خورشید تا سحر غم داشت

طلـوع لحظۀ خـنـدیـدن تو را کـم داشت

در آتـشـی که تـمـامـیِّ خانـه می سـوزد           به جـان خـلـق بـیـفـتـد زمانه می سـوزد

در آتشی که نشان، بی نشانه می سـوزد           چـرا قـلـم وسـط شـعـلـه ها نمی سـوزد؟

برای اینکه مـزیّن به نـام فـاطـمـه است

و آتش از سر جبران، به کام فاطمه است

منم که عصمت الله به ساق عرش زیورم           حـبـیـبـۀ خـدا مـنـم، حـبـاب نـور داورم

رضای من رضای او ولای من ولای او           که مـن ولـیـة الله و ز هـر بدی مُطهرم

علی است نفس احمد و حقـیقت محمدی           منم که بـضـعـة الـنبی و با علی برابرم

به تـخـت اقـتدارشان نشسته ام کنارشان           به تاج افـتـخارشان، یگانه است گوهرم

به جز محمد و علی که نور ما بُوَد یکی           ز انـبـیـا و اولـیـا خــدا نـمـوده بـرتــرم

نبی چو گفت برمـلا اگر نبود مـرتضی           ز اولیـن و آخـریـن کسی نبود هـمـسرم

عـلـی شهاب ثاقب و منم فروغ زهروی           به اوج عصمت و حیا به هر زمان منوّرم

نهال عشق ایـزدی بهـار حُسن سـرمدی           شکوفه محـمـدی عطای رب و کـوثـرم

حسین با حسن مرا دو گـوـوار زینـتـند           علی است طوق گردنم محمد است افسرم

محمد و علی و من چو اصل و اُمّ خلقتیم           منم که باب خویش را درین مقام مادرم

فـدک چه جـلـوه ای کند به پیشگاه دولتم           که مالکیت جنان به کف بُوَد چو حیدرم

علیه غـاصب فـدک از آن قـیـام کرده ام           که راه پُر جهاد حق نشان دهم به دخترم

حسان بود مودّت رسول و آل مصطفی           امـیـد بـرزخ من و پـنـاه روز مـحـشرم

باران گرفت و زمزم و کوثر به ما رسید           مستی رسید و باده و سـاغر به ما رسید

روز الـسـت کـه گِـل عـالـم درسـت شـد           خـاک سـرای آل پـیـمـبـر بـه مـا رسـیـد

وقتی خـدا به طالعـمان داشت می نوشت           شـکـر خـدا ولایت حـیـدر به مـا رسـیـد

این عـزّتی که هست از آنجا گـرفـتـه ایم           آن لحظه ای که منصب نوکر به ما رسید

اینجـا اگـر که دور عـلـی بـال می زنـیـم           آنـجـا دلـی شـبـیـه کـبـوتـر به ما رسـیـد

هرکس گرفت دست خودش را بسوی دوست           در این میـان مـحـبـت مـادر به ما رسید

چه مادری که لب به سخن تاکه باز کرد           روزیّ صد هـزار بـرابـر به مـا رسـیـد

مــادر ز مـقـدم تـو بـهـاری تـریـن شـدم

دسـت مـرا گـرفـتـی و بـالا نـشـیـن شدم

دریا فقط تو هستی و دریاتر از تو نیست           انـسـیـۀ خـدایـی و حـوراتر از تو نیست

تو می درخشی و همه جـا، نور می شود           زهرا فقط تو هستی و زهراتر از تو نیست

وقتی که خاکِ پایِ تو عرش است مادرم           در اوج آسـمـانی و بـالاتـر از تو نـیست

پـیـغـمـبـر خـدا به تـو می گـفـت مــادرم           با این حـسـاب ام ابـیـهـاتـر از تو نیـست

تو بـضـعـة الـنـبـی خـدایـی و هـیچکـس           آیـینه دار حضرت طاهاتـر از تو نیست

شـأن تو از روایت لـولاک واضح است           اینکه بزرگـتر ز تو بـالاتـر از تو نیـست

تو آمـدی و تـکـیـه به عشق تو زد عـلی           با بـودن تو حـامـی مولاتـر از تو نیست

نام تـو هـمّ و غم ز دل مصطفی گـرفت

دست خدا علیست که دست تو را گرفت

بـایـد می آمـدی به هـمـه رهـبـری کـنـی           شکر خـدا که بر دل ما سـروری کـنـی

روز ازل خـدای تو می خواست باشی و           در حـق شیـعـه های عـلـی مـادری کـنی

در روز حـشـر بـیـن تــمــام پـیـمــبـران           آن لحظه می رسد که تو پیغـمـبری کنی

حتی پـیـمـبـران به تو تـعـظـیـم می کـنند           وقـتـی قـرار شد تو شفـاعـتـگـری کـنی

هم رتبۀ عـلـی به خـدا غیر تو که نیست           پس می شود به جای عـلی حیـدری کنی

سـجـاده پـهـن کن که دوبـاره مـدیـنـه را           پُر از پَـر فـرشـتـه و حـور و پـری کـنی

دسـت قـنـوت تـو همۀ مـسـتـجـابـهـاست

مـهـریـۀ تو فـاطـمـه جـان کـل آبـهـاست

وقـتـی کـه مـاه در سـحـر چـادر تـو بود           خـورشـیـد زیـر بـال و پر چـادر تو بود

زیــر قــدوم تـو پــر و بــال مــلایــکــه           فـوج فـرشـتـه دور و بـر چـادر تـو بود

هرکس که منتصب به تو شد سربراه شد           اصـلا حـجـاب زیـر سـر چـادر تـو بود

تو قـبـل مــریــم آمـده ای مـادر بـهـشـت           پس ایـن هـمـه حـیـا اثــر چــادر تو بود

یک شب چـهـل یـهـود مسلمـان تو شدند           ایـن هـم نــشـانــۀ دگـر چــادر تــو بــود

نــور تو مـکـه را مَـثَـل کـوه نــور کـرد

ابـلـیـس با حضور تو از مکـه دور کرد

با بودنت به یاری مردم چه حاجت است           دست قنوت خستۀ تو دست رحمت است

عشقت مرا به اوج سعادت رسانده است           عـشـقت همیشه شـاه کـلـید سعادت است

من با تـو و عـلـی، غـم دنـیـا نمی خورم           اسم عـلـی و فـاطـمـه رمـز اجابت است

دست مـرا بـگـیـر و به دست عـلـی بـده           این دست های روبه شما دست بیعت است

دستت شکست و دست علی رو به عرش ماند           افـتــادن تـو مـعـنـی اصـل ولایـت است

یک کـربـلا مرا بـبـری خـوب می شـوم           داروی درد سینۀ من یک زیـارت است

امـشب بـیـا و روزی مـن را زیــاد کـن

امشب مـرا مـقـابـل شـش گوشه یـاد کن

ای خــلایــق خـاک فـرزنــدان تـو            قـلـب احـمـد در لـب خــنــدان تــو
راسـتـی بــوسـیــده پــای بــوذرت            خُـلـد مـشـتــاق بـلال و قــنــبــرت

عـالـمــی بـر بـیـت تو سـائـل شـده            مــائــده بـر فـضــه ات نــازل شـده
بـوسـتـانـت فــادخــلــوهـا آمـنـیــن            هر گلش بر شاخه یک روح الامین
دسـت خــیــل انـبــیــا بــر دامـنـت            روح پـیــغــمـبـردر آغــوش تـنـت
روی تو با چشم حیدر دیدنی است            دستت از سوی پدر بوسیدنی است
بــنــده ای امـا خـــدایــی بــنــده ای            تــا خــدا دارد خــدایــی، زنــده ای
حُـسـن تو مـرآت حُـسـن ابـتـداست            وجه تو باقی است، چون وجه خداست
مـشـتـی از خـاکت وجود آدم است            هر گـل بستان تو یک مـریـم است
نـامـت از نـام خــدا مـشـتــق شــده            تو شدی مـیـزان حـق تـا حـق شده
مـهـرت از ســوی خـدای لـم یـزل            آب و خـاک و بـاد و آتـش از ازل
در ولادت مـریـم نـیـکــو سـرشـت            پـیـکـرت را شـسـت با آب بهـشـت
بلکه دست عـصـمـت مریم درست            آب کـوثــر را بـه انـدام تو شـسـت
روی تو خورشید پیش از ابتداست            نـور تو تا وسـعـت مـلـک خداست
هـرچـه رفـتـم در ثـنـایـت پـیـشـتر            غـرق گـشـتـم در تـحـیّـر بـیـشـتـر
چـشـم خود تا بر عـروجت دوخـته            از بــراق مـعـرفـت پــر سـوخـتــه
لـیـلـةالـقـدری که حـیِّ پـاک گـفـت            بر مـحـمـد هم "وَ ما ادراک" گفت
گـرچـه در بـیـن خـلایـق زیـسـتـی            آنـکـه خـلـقـت کـرد دانـد کـیـسـتی
روح حــوا، مــرغ بــاغ یــاس تـو            رزق آدم، دانــۀ دســـتــــاس تــــو
چـشـم کــل خـلـق بـر دسـت پُـرت            زلـف حـورا رشـتـه هـای چـادرت
تا بـگـیـرد از تو درس خـویـشـتـن            با تو جـبـریـل امین شد هـم سـخـن
او که واقف از جلال و جاه توست            فـارغ الـتـحـصـیـل دانشگاه توست
ای که عصمت از حجابت پا گرفت            کی به جـز تو رو، ز نابیـنا گرفت
حـمـد و تـکـبـیـر و دعـا دلـداده ات            سـجـده بُـرده سـجـده بر سجـاده ات
ای دعـا بـرده بـه درگـاهـت نـیــاز            از نــمــاز تـوسـت پــرواز نــمــاز
آسـمـان بر لب زنـد مُـهـر سکـوت            کـز دهـانـت بـشـنـود ذکـر قـنــوت
هر کـلامت خـلـق را خـیـرالـکـلام            بـر سـلامـت از سـوی داور سـلام
قــل هــوالله است دامـنــگـیــر تــو            کرده حـق فـخـریـه بر تـکـبـیـر تو
تا کند در مـحـضرت عرض سلام            پـیـش پـایت کـرده پـیـغـمـبـر قـیـام
روح عصمت تشنۀ تـطـهیر توست            لـیـلـة الـقـدر خـدا تـفـسـیـر تـوست
چــادر تــو ســایــبــان انـبــیـاسـت            جامه ات از نـور قـدس کبـریـاست
قـلب هستی خـانـۀ خـشـت و گـلـت            قـاب قــوسـیــن الــهــی مــنــزلـت
آسـمـان لـبـریـز از احسـان توست            بـاغ جـنـت عـاشـق سلـمان توست
وصــف تــو در آیـــۀ الله و نـــور            چـشــم بــد از آسـتــانـت دور دور
انـبـیـا در بـیـتـت ای دخت رسـول            پـای نــگــذارنــد بــی اذن دخــول
صاحـب الـبیت تو حـیِّ داور است            زائـر هـر روز آن پـیـغـمـبر است
حـیـف بـیـت کـبـریـا را سـوخـتـند            قـلـب خـتـم الانـبـیـا را سـوخـتـنــد

ای روح خــدا بـه چـشـم حـیـدر            ای پـــارۀ پــیــکــر پـــیــمــبـــر
ای مـادر وحـی و دخـتـر وحـی            ای لـــیـــلـــۀ قــــدر حــــیِّ داور

عـیـسـای مـسـیـح کرده تعـظـیـم            اول به تـو بـعـد از آن به مــادر

یک دفتر وصف تو است قـرآن            یـک سـطـر مـدیـحـۀ تـو کـوثـر
قـــرآن مــحــمـــد اسـت رویـت

وحـی است هـمـاره گـفـتـگـویت
مـا تـشـنـه، ولایـت تـو آب اسـت            ما خشکی و بذل تو سحاب است
بـی سـایـۀ تـو خــدا گــواه اسـت            گـلـزار بـهـشت هم سـراب است
پـوشـیـده تـریـن رمــوز خـلـقـت            در چـشـم تـو مـثـل آفـتـاب است
یک لاله ز باغ تو است عصمت            یک خوشه زخرمنت حجاب است
جـبـریـل بـه مـحـضـر تـو بـانـو

بـا عـرض ادب زده اسـت زانـو
خــالــق بـه تـو افــتــخــار دارد            خــلـقـت ز تــو اعــتــبــار دارد
بــا دیــدن صــورتـت مــحــمــد            در ســیــنــه دلــش قـــرار دارد
تـن بـا نـگـه تـو مـی شـود روح            روح از نــفـسـت بـــهـــار دارد
هر کس که به مهر تو است خرسند            کــی بــیــم ز خــشــم نــار دارد
ای عــصـمـت مـطـلــق الــهــی

در حـشـر تو راست پـادشـاهـی
ای ســائـل فـضـه ات کــرامـت            ای مـــادر شـیـعــه تـا قـیــامـت
نــازد بـه تـو ای تــمـام ایــمــان            تــوحــیــد و نـبــوت و امــامـت
تـــو در دل مـــایـــی و دل مـــا            دارد بــه مــدیــنــه ات اقــامـت
قــرآن بـه تـو مـتــکـی هـمــاره            ایـمـان ز تـو یــافـتــه ســلامـت
اســـلام رهــیـــن زیــنــبـیــنــت

دین یـافـت حـیـات از حـسـیـنت
در کـوی تو رهـسـپـار خورشید            با مـهـر تو نـور بـار خـورشـیـد
مـنـظـومـه ای از چـهـارده مــاه            داری به بـغـل چـهـار خـورشیـد
هــر قــطــرۀ تـو هـــزار دریــا            هـر ذرۀ تـو هــزار خــورشـیــد
از نـور تو خـلـق شـد که تـابـیـد            بـر قــلــۀ روزگــار خــورشـیــد
ای مـــــادر آفــــتـــاب زهـــــرا

در حـشـر بـه مـا بـتــاب زهــرا
تــا بـــوده و هــسـت آفـــریـــده            زن چـون تـو خـــدا نـیــافــریــده
احـمـد ز بـهـشـت لـحـظه لحـظه            بـــوی نــفــس تــو را شــنــیــده
الــحــق کـه نـبــی نـدیـده هـا را            در روی نــــدیــــدۀ تـــو دیــــده
احـمــد تـو و تـو مـحـمـد اسـتـی            ایـن گـونـه خـبـر به مـا رسـیـده
ذکـر تـو چـراغ مـحـفـل مـاست

دیــوار تــو کــعــبـۀ دل مـاسـت

ای دخـت رســـول و مـــادر آل            ای وقـت عـروج بـر عـلـی بـال
ای مـصـحــف سـیــنـۀ مـحــمــد            شـد حـرمت تو چـگـونـه پـامـال
قــامـت الــف صـحــیـــفـۀ نــور            دردا که ز کــوه غــم شـدی دال
چـون شـد که در آسـتـانـۀ وحـی            با آن همه شـور رفـتـی از حـال
ای یــاس کـبــود گـلـشـن وحــی
گـردیـده خـزان بـه دامـن وحـی
ای طـایـــر عـــرش آشــیـــانــه            چـون شـد که فـتـادی از تـرانــه
گــلــزار جــنــان کـجــا و آتـش            حــوریــه کــجـــا و تـــازیــانــه
از اجــر رســالـت نــبـی مــانــد            بــر لالــۀ عـارضـت نــشـــانــه
آن شعله که سوخت خانه ات را            از ســیــنــۀ مـا کــشــد زبــانــه
مـا ســوخـتـگــان ایـن شـراریـم
تـا صبـح ظـهــور بـی قــراریـم
بـس تـیـر غـمـت به دل رسـیـده            مـانـنـد کــمــان قـدت خــمــیــده
چون ناله که در درون شدی حبس            چـون اشـک کـه اوفـتـد ز دیـده
ای یـاس بـهـشـت قــرب احـمــد            کـی بـا لـگـدت ز شـاخـه چـیـده
بـــا یـــاد کــــبــــودی رخ تــــو            رنـگ از رخ مـهـدیـت پــریــده
دل زخمی زخـم سـیـنـۀ تو است
شـهـر دل مـا مـدیــنـۀ تـو اسـت
سـوگـنـد بـه آخـریـن نــگــاهـت            سـوگـنـد به طـفــل بـی گـنـاهـت
سـوگـنـد به پـهـلـوی شـکـسـتــه            ســوگـنــد بـه بــازوی سـیـاهـت
سـوگـنـد به صـبـح درد خـیـزت            سـوگـنـد بـه اشـک شـامـگـاهـت
در صـورت مـاسـت درد سـیـلی            در سـیـنـۀ مـاسـت سـوز و آهت
مـایـیــم و ســرشـک مــاتــم تــو
تــقــدیـــم تـو اشــک مـیـثــم تــو

محمد جـان جان عـالـم و زهـرا بود جانش          از آن می گفت ای جان پدر بادا به قربانش

زمین و آسمان مهمان سرا و میزبان زهرا          ملک در عرش و جن و انس در فرشند مهمانش

چگونه، کی، کجا از خلق آید وصف بانویی          که ذات حق ثناگو باشد و احمد ثنا خوانش

به قرآن میخورم سوگند بی جا نیست گر گویم          محمد خـاتـم پیغـمبران زهـراست قـرآنـش

اگر بی مهر او سلمان گذارد پای در محشر          مسلمان نـیـستـم بالله اگر خوانم مسلـمـانش

مناز اینقدر بر عیسای خود ای مادر عیسی          دوعیسی آفرین پرورده این مادر به دامانش

نه جن و انس و حوری و ملک گشتند مبهوتش          که علمِ کل، امیرالمومنین گردیده حیرانش

ثناها گفته و خواندند در امکان بسی او را          به جز آنکس که خلقش کرده نشناسد کسی او

جبریل به عرش نقش کوثر زده است            طوبی گـل تسبیح به پـیکـر زده است

از خــانـۀ کـوچـک مـحــمــد امـشـب            خورشید زمین وآسمان سر زده است

******* سید رضا مؤید *******

نــور دگــری به بـیــت احــمـــد آمــد            مـحـبــوب رســول حـیّ سـرمــد آمـد

تا عـطـر وجـودش همه عـالـم گـیـرد            زهــرا، گــل گــلــزار مــحــمــد آمـد

****** حــامــد ******

بـر عـالـمـیـان رحـمـت بـی حــد آمـد            زیــبــا گــهـــر رســول امــجــد آمــد

تـبـریـک بـه شـیـعــیـان اهـل عــالــم            چـون فــاطــمــه دخـتـر مـحــمـد آمـد

****** کــربــلائــی ******

عـالـم ز فـروغ احـمـدی لبـریـز است            از جـلـوۀ حـیِّ سـرمـدی لبـریـز است

مـیـلاد بـتـول است و فــضـای مـکـه            از عـطـر گـل مـحـمـدی لبـریـز است

****** سید رضا مؤید ******

ای شــأن نـــزول آیــه هـای کــوثـــر            از آسـیــه و هـاجـر و مــریــم بـرتـر

وقتی که خدا تو را به احـمد بخـشـیـد            فـرمـود به او: صَـلِّ لـِرَبّک وَالـنحَـر

****** سیدمحسن سادات ******

ذات سـرمـدی مـدح تو را می گـویـد            عـفـّت ز قـدم هـای تـو رَه می جـویـد

از سـیـنـۀ تـو عــطـر جـنـان می آیـد            وقـتـی کـه مـحــمــد تـو را می بـویـد

****** سیدمحسن سادات ******

توصیف تو برتر از عـقـول و ادراک            در مـدح تو خـالـق تو گـفـتـه لَـولاک

بی فاطمه ام نمی شد هـرگـز مـمکـن            خَـلق عـلـی و احـمـد و خَـلـق افـلاک

****** سیدمحسن سادات ******

بر کوکب آسـمـان عـصـمت صلوات            بر فـاطـمـه گـوهـر نـبـوت صـلـوات

بــر مـــادر یـــازده امــــام بــر حــق            از صبـح ازل تا به قـیـامـت صلوات

****** مـحـمـد نــژاد ******

زهـرا که گـل سـر سـبـد آل عـبـاست            انـوار خـدایـی زِ جـمـالـش پـیـداسـت

در قـدر و جـلالتش چه گـویم زین بِه            زهـراست محـمد و محـمد زهـراست

****** کــربــلائــی ******

بر چرخ عفاف نور سرمد زهـراست            محبوبۀ حـق، دخـتـر احمد زهـراست

خـاتـون قـیامت است و بـانوی بهشت            سـر سـلـسـلـۀ آل مـحـمــد زهـراسـت

****** قــاضــی ******

بــر آیــنــۀ جــمـــال داور صــلــوات            بـر آبــروی آل پــیــمــبــر صـلــوات

بر فـاطـمـه ای که شد به شأنش نازل            از سـوی خـدا سـوره کـوثـر صلوات

****** حــافــظــی ******

ای اولین زنی که به مردان سرآمدی            سر تا قـدم تجـسّـم اوصاف سـرمـدی

کانون عشق و عاطفه یعنی که فاطمه            آئــیــنــۀ تــمــام نـــمــای مــحــمــدی

****** مــوحــدیــان ******

این مـژدۀ جـانـبـخـش ز سـرمـد آمـد            مـیــلاد  یـگــانـه بـنـت احــمــد آمــد

ای شیـعـه تو را دهـم بـشارت امشب            یـک دانــه گــل بــاغ مــحــمــد آمــد

****** شــیــدا ******

آن زن که به مُلک آفـرینش یکـتاست            در وادی عصمت وشرف خیرِنساست

جـز او نـبُــوَد امّ ابـیــهــا بـه جـهــان            آن نــور دو دیــدۀ مـحـمـد زهـراست

****** شــائــق ******

امشب همه جا جـشـن مبـارکباد است            دلـهـا همه از مـقـدم زهـرا شـاد است

از بـهـر مـحـمـد و خـدیـجـه صلوات            روشن همه جا ز نور این اُولاد است

****** سرو علی ******

این جشن وسرور سرمدی ما را بس            از فاطمه یک خوش آمدی ما را بس

لبـخـنـد به لـب مـهـدی زهــرا بـاشـد            عـطـری ز گـل مـحـمـدی مـا را بس

****** سرو علی ******

خـدا کـنـد اثـری حـق به آه ما بخـشد            بصیـرتـی به دل عُذر خواه ما بخشد

به احترام مـحـمـد چه میشود که خدا            شـب ولادت زهـرا گـنـاه مـا بـخـشـد

****** سرو علی ******

تــو را هــر كــس نــدارد دل نــدارد            مــيــان ســيــنــه جــز بـاطـل نــدارد

دلــم را هــدیــه دادم بــر تــو مـــادر            نــوشـــتــم روي آن قـــابـــل نـــدارد

****** سرو علی ******

در بـاغ نـبــوت از نـهــال تــوحــیــد            هـنـگـام سـحـر گـلـی شکـوفـا گـردید

چون غنچۀ گل، خدیجه خندید چو دید            زهـرا چو گُـل مـحـمـدی می خـنـدیـد

****** محمد علی مردانی ******

 شأن است و نشانه است بانـوي كـرم            الـحـق كه يـگـانـه است بـانـوي كـرم

گويند شـفـاعـتـش به هـر كـس بـرسـد            دنــبــال بــهــانـه است بـانــوي كــرم

****** کاظم بهمنی ******

مـحـشـر دم از اعـتـبار او خواهد زد            او دست به كـار جـستـجـو خواهد زد

در کار شـفـاعـت از غـلامـان حسين            زهـرا به خـداي كعـبه رو خواهد زد

****** کاظم بهمنی ******

بـر مـقـدم دخــتــر پـيـمـبـر صـلـوات            بر چشمۀ پاك حوض كـوثـر صلوات

بر مـحـضـر حـضرت مـحـمد تبريك            بـر مـادر شيـعـيـان حــيـدر صـلـوات

****** مهدی پناهی ******

عمريست كه ما مراممان حيدري است            لـبـريـز از آن پـيـالـۀ كـوثـري اسـت

با عشق حسين مُـحب زهـرا گـشـتـيم            از بسكه حسين ابن علي مادري است

****** کمال مؤمنی ******

خــورشـيـد زمـيــنـي خــدا يـا زهــرا            اي زيـنـت نـام مـصـطـفـي يـا زهـرا

مـدح تو همين بس كه شدي تا محشر            هـمـتـاي عــلـي مـرتـضـي يـا زهــرا

****** کمال مؤمنی ******

ای روی تو جـلوه گـاه سـرمد زهـرا            وی سـیـنـۀ تـو بـهـشت احـمـد زهـرا

عـیـد تو بُـوَد، بـبـخـش عـیـدی ما را            زان دست که بـوسیـده محـمـد زهـرا

 ****** سید رضا مؤید ******

یا فاطمه ای منشاء خـــیر و بــرکات             مـهر تـو بود قـبـولی صـوم و صلات

فـرمـوده نـبـی خـدا گـنـاهـش بـخـشـد            هر کس که برای تـو فـرستد صلوات

 ****** سید رضا مؤید ******

دریاست نبی و گوهرش فاطمه است            مولاست علی وهمسرش فاطمه است

با آنکه حـسیـن است پـنـاه دو جـهـان            او خود به پناه مـادرش فـاطـمه است

 ****** سید رضا مؤید ******

 یا فـاطـمه جان! دست من و دامـانت            ای چـشـم امـیـد هـمـه بـر احــسـانـت

بــادا بـه فــدایـت پـــدر و مــادر مـن            ای گـفـتـه پـیـمـبـر، پـدرت قـربـانـت

  ****** سید رضا مؤید ******

ای آنکـه  خـدایـت ز هـواداران است            نازل به جهانْ فیض تو چون باران است

یا فـاطـمـه مِـهـر تو بُـوَد روح نـمـاز            مهـر تو شـفـاعـت گـنـهـکـاران است

 ****** سید رضا مؤید ******

ای خـاک ره تـو تــاج سـرهـا زهــرا            ای قبر تو مـخـفـی ز نـظـرهـا زهـرا

تا باب شفاعت تو باز است چـه غـم؟            گـر بـسـتـه شـود تــمـام درهـا زهــرا

  ****** محمد جواد غفورزاده ******

بـزمـی بـه حـریـم کـبــریـا بـرپـا شـد            کـوثـر ز خـدا به مصطفـی اعطا شـد

یک قطره زآب کوثر افتاده به خـاک            صـد شـاخـه گُـل مـحـمـدی پـیـدا شـد

  ****** محمد علی مردانی ******

شـب مــیـلاد زهـــرای بـتــول اسـت            ز یُـمـن او دعـا امـشـب قـبـول اسـت

شب فـیـض و شب قـرآن، شـب نـور            شب اعـطای کـوثـر بر رسـول است

 ****** حبیب چائیچان ******

چون فـاطـمـه مظهر خـدای یکتاست            انـوار خــدا ز روی زهـرا پـیـداسـت

همتای علی،در دوجهان بی همتاست            زهـراست محـمد و محـمد زهـراست

 ****** حبیب چائیچان ******

با نـام تـو دل چـه با صـفـا می گـردد            با مـهـر تو دل ز غـم رهـا می گـردد

بـاشـی تو کـلـیـد راز هـسـتـی زهـرا            با نـام تـو قـفــل بـسـتـه وا مـی گـردد

 ****** محمد خراطی ******

یا فاطمه از تو دلْ بریدن سخت است            پا از سر کوی تو کشیدن سخت است

بـــر زائـــر تــو کــه از ره دور آیــد            برگشتن و قـبـر تو ندیدن سخت است

 ****** سیدمحمدخسرونژاد ******

دلی که نیست در او مهرفاطمه سنگ است            چرا که مهر حق و مهر اوهماهنگ است

اگر قـدم نـگـذارد به عـرصـۀ محـشر            کمیت جمله شفاعت کنندگان لنگ است

 ****** محمود ژولیده ******

عـمـريـست رهـيـن مـنّـت زهـرائـيـم            مــشـهـور شـده بـه عـزّت زهـرائـيـم

مـُرديـم اگـر بـه قــبـر مـا بـنـويـسـيـد            مـا پـيـر غــلام حـضـرت زهـرائـيــم

    ****** جواد حیدری ******

یکــتا گُهـر بـحـر رسـالت زهـراست            محبوبه حق، ظرف ولایت زهراست

هـمـتـای عـلـی، نـور دو چـشـم احمد            سـرچـشـمۀ دریـای امامت زهـراست

 ****** سید رضا طباطبائی ******

 همت و توفیق خواهم از خدای فاطمه            تا بگویم روز و شب مدح وثنای فاطمه

گر نمیشد خلقت نور علی در روزگار            همسری پیدا نمی شد از برای فاطمه

  ****** جوهری ******

یا فـاطـمـه! روز حـشـر سـتـّاری کن            دل سـوخـتگـان را ز کرم، یاری کن

ما بـا هـمه گفـتـیـم که بـا فـاطـمـه ایم            تــو نــیــز بـــیــا و آبـــروداری کــن

 ****** محمد رستگار ******

ما زنـده به لطف و رحمت زهـرائیم            مـأمـور بــرای خـدمـت زهــرائــیــم

روزی که تـمـام خلق حـیـران هستند            مـا مـنـتـظـر شـفــاعـت زهــرائــیــم 

 ****** جواد حیدری ******

آسـمـان کـوثـر به دنیا آمده کـوثر بخوان           با سرود وحی مدح دخت پیغـمبر بخوان

مدح آن مـمـدوحۀ مـحـبـوبۀ داور بخوان           با زبـان خویشتن نه، با دم حـیـدر بخوان

با زبـان حـیـدر از صدیـقـۀ اطهر بخوان           هرچه زیبا خوانده ای امروز زیباتر بخوان

ماه عصمت اختـر برج هدی را مدح کن

روح احـمـد لـیـلـة القدر خدا را مـدح کن

جان عالم یک جهان جان را گرفته در بغل           دست دل بگشوده قرآن را گرفته در بغل

مطـلع الانـوار ایـمـان را گـرفـته در بغل           گـوهر دریـای غـفـران را گرفته در بغل

هـسـتـی دادار مـنّـان را گـرفـتـه در بغل           هرچه گویی بهتر از آن را گرفته در بغل

یا محمّد یا محـمّدعـصـمـت کبـراست این

بوسه زن بر آفتاب طلعتش، زهراست این

این ز پا تا سـر تجـلاّی جمـال داور است           این نه یک دختر تمام هستی پیغمبر است

این به احمد کوثراست ودختراست ومادراست           بلکه مام یازده عیسای عیسی پرور است

چارده معصوم را شخصیّت او محور است           جز محمّد (ص) از تمام انبیا بالاتر است

ذات حـق بـا آیـۀ قـرآن ثـنـاهـا گـویــدش

اوّلیـن شـخـصیّـت عـالـم فـداهـا گـویـدش

مـخـزن اسـرار حق گـوهر ندارد مثل او           ذات ربّ الـعـالمیـن مظهـر ندارد مثل او

مصحف خـتـم رسل کـوثـر ندارد مثل او           نـخـل سر سبز نـبـوّت بر، ندارد مثـل او

شخـص خـتـم الانـبـیا دختر ندارد مثل او           شیر حق دست خـدا یــاور ندارد مثـل او

هرچه گفتم هرچه گویم در ثنای او کم است

مدح نـامـوس خـدا فـوق بیان عـالـم است

آفرینش باغ توحید و بهارش فاطمه است           دین و قرآن تا قیامت اعتبارش فاطمه است

مصطفی فخر نبوّت افتخارش فاطمه است           مرتضی دست خدا و دستیارش فاطمه است

دستیارش نه همه دار وندارش فاطمه است           ای خوشا آن کس که روز حشر یارش فاطمه است

در ثنای او همان اقرار عجز ما بس است

گفتن اوصاف این دختر نه کار هر کس است

فـاطـمـه یعنی تمام هـسـتـی هست آفـرین           فـاطـمـه یعنی بهشت رحـمـةٌ لـلـعـالـمـین

فاطمه یعنی حجاب و عصمت و تقوا و دین           فـاطـمـه یعنی چراغ آسـمـانـهـا در زمین

فـاطـمـه یعنی یـدالـلّـهـی دگر در آستـیـن           فاطمه یعنی علی یعنی همان حبـل المتین

فـاطـمـه یعنی جـمـال بـی مـثـال کـبـریــا

فــاطــمــه یـعـنـی کـتــاب الله کـلّ انــبـیـا

فـاطمه در فـلک هستی نـاخـدایـی می کند           فـاطـمه در روز محشر کبـریـایی می کند

فـاطمه از شیر حق مشکل گشایی می کند           فـاطمه در چشم حـیـدر خودنمایی می کند

فـاطـمـه در بـنـدگـی کار خـدایـی می کند           فـاطـمـه بر شـیـعـیان لطف نهایی می کند

فـاطـمـه یعـنی چـراغ مـحـفـل افـلاکـیـان

فـاطمه یعنی ز رأفت همنـشین با خاکیان

کیست زهرا یک بهارستان به گلزار وجود           کیست زهـرا کعبۀ جان؛ قـبلۀ اهل سجود

کیست زهرا راز دار عالم غیب و شهود           کیست زهرا برترین محـبـوبۀ حـیّ ودود

کیست زهرا باب رحمت دست احسان بحر جود           کیست زهـرا خیمۀ سبز ولایت را عمود

کیست زهـرا آفتابی کبریایی طلعت است

کیست زهرا چارده معصوم دریک صورت است

ای بهشت قرب پـیـغـمـبـر جمالت فـاطمه           ای تـمـام انـبــیـا مـات جـلالـت فــاطـمــه

ای امیـرالـمـؤمنـیـن محو کـمـالـت فاطمه           ای مـلایـک بـنـدۀ صفّ نـعـالت فـاطـمـه

ای تـمـام وحـی در موج خـیـالت فـاطـمه           ای همه مرهون فیض بی زوالت فـاطمه

طاهره، انسیّه، حـورایی نمی دانم که ای

فاطمه، صدّیقـه، زهرایی نمی دانم که ای

عقل و هوش و دانش و افکار خود را باختیم           با کـمـیـت و هم تا آنـسوی هستی تـاختیم

یا به مضمئن یا به ایـراد سخن پـرداختیم           دست ها بر رشتـه های چـادرت انداختیم

شعرها خوانده غزل، قطعه، قصائد ساختیم           عـاقـبـت دیوانه گـشـتیم و تو را نشناختیم

حور، انسان، یا ملک، یا فوق اینان چیستی؟

کـیستی تو کـیستی تو کـیستی توکـیستی؟

من نـمـی گـویـم غـلام دخـتـر پـیـغـمـبـرم           من نمی گویم که بـنـشـانـی کـنـار قـنـبـرم

من نمی گـویم بـلالت پـا گـذارد بـر سـرم           من نمی گویم ثنایت گشته بر لب گـوهرم

من نمی گویم بسـوزان تا کـنی خـاکسترم           لیک می گویم قـبـولـم کن گـدای این درم

دوست دارم تا زلطف و مرحمت شادم کنی

دوزخی هستم تو خود از دوزخ آزادم کنی

روسیـاهم، زشت کردارم، گـنه کـارم بدم           تو بـکـوی خـویش راهـم داده ای تا آمـدم

گر چه مردودم به جان زیـنـبت منما ردم           نامه ای پر از گـناه است و تهی باشد یدم

عالمی را سیر کردم آخر این در را زدم           گر روم جایی دگر از پشت این در مرتدم

«میثمم» یعنی گـدای خانۀ خشت و گـلت

غرق دریای گنه چـشمم به سوی ساحلت

امشب رسـول الله را قـرآن دیگـر شد عطا           قـرآن دیگر از خـدا با نـام کـوثـر شد عطا

از مخـزن سـراللّهی تـابنده گوهر شد عطا           در نقش دختر بر پدر فرخنده مادر شد عطا

سادات حورالعین به او از حیّ داور شد عطا           جان مجـسّـم شد عطا روح منّـور شد عطا

مـصـداق کـوثـر آمـده روح پـیـمـبـر آمـده

هـمـگـام حـیـدر آمـده زهـرای اطـهر آمده

خود قدر و شام قدرها پنهان به تار موی او           از بوسه های مصطفی انداخته گل روی او

ای اهل جنّت بشنوید از عطر جنّت بوی او           انسیّة الحورا ولی حوراست خاک کوی او

تصویر حُسن کبـریا در طلعت دلجـوی او           برتر ز کـلّ انبـیا فرزند و باب و شوی او

جـبـریل مـرغ بـام او مـفـتـاح جنّـت نام او

در بذل، گردون جام او در عزم، هستی رام او

اختر چه اختر برتر از ماه جهان آراست این           دختر چه دختر مادر خورشید عاشوراست این

مرآت سیـمای فسبحـان الّذی اسراست این           معصومه و منصوره و انسیّة الحوراست این

راضیّه و مرضیّه و صدیّقه الکبراست این           هم دُرّة البیضاست این هم زُهرة الزهراست این

در رتبه هم شأن علی در قـدر قـرآن علی

روح است و ریحان علی جان است و جانان علی

الله، یک صدّیقه و دو عیسی و دو مریمش           جان هزاران مریم و عیساست جاری از دمش

پیش از ولادت مادری بر کـلّ نسل آدمش           بر دامن لطف و کرم پیوسته دست عالمش

در چادر عصمت بود روح القدس نامحرمش           روح دو صد روح القدس چون گل نثار مقدمش

رضوان و کلّ هست او مرهون او پا بست او

دست الهی دست او تیر قضا در شست او

بـا دیــدۀ دریــائـیـم بـا سـیــنـۀ سـیـنــائـیـم           بـا نـالـۀ تـنـهـائـیـم بـا سـوز عـاشـورائـیـم

با زشتـی و زیـبـائیم با پـیـری و بُـرنـائـیم           با این دمِ صحـرائیـم بـا این سـر سـودائـیم

با هـسـتـی و دارایـیـم با پـسـتـی و بـالائیم           زهـرائـیـم زهـرائـیم زهـرائـیـم زهـرائـیـم

سر تا به پایم زمزمه ذکرم به لب بی واهمه

یا فـاطـمـه یا فـاطـمه یا فـاطمه یا فـاطـمه

توکیستی تو کوثری بر چرخ عصمت محوری           هم کبریا را مظهری هم انـبـیا را رهبری

ختم رسل را دختری شیر خدا را همسری           دین خـدا را یاوری خـون خـدا را مـادری

در خُلق و خو پیغمبری درعزم و همّت حیدری           ناموس حیّ داوری زهرای زینب پروری

قرآن دعایی بر لبت ایـمـان چـراغ مکتبت

حـورا کنـیز زینـبت شب عاشق ذکر شبت

در چار بانوی بهشت اوّل تویی آخر تویی           فلک نجات خلق را سُکّان تویی لنگر تویی

بر رحمةُ للعالمین دختر تویی مـادر تویی           بر شیر حق یعنی علی همسر تویی یاور تویی

رضوان تویی جنّت تویی میزان تویی محشر تویی           قرآن تویی کوثر تویی احمد تویی حیدر تویی

خیل ملایک در صفت گردون غبار رفرفت

هم روزی مادر کفت هم نام ما در مصحفت

مریم گرفته دست خود بر رشته های چادرت           آورده عیسی از فلک روی تضرّع بر درت

روح الامین آرد سلام از سوی حیّ داورت           موسی به سینا می برد فیض از فروغ منظرت

ختم رُسُل گیرد چو جان ای جان قرآن در برت           گه خیزد از جا پیش پا گه خم شود در محضرت

گردون مطیع میل تو هستی نمی از سیل تو

جنّ و ملایک خیل تو محو صلوة اللّیل تو

ای شیر حق حیران تو، تو کیستی تو کیستی؟           ای چرخ در فرمان تو، تو کیستی تو کیستی؟

ای انـبـیـا قربان تو، تو کیستی تو کیستی؟           ای جان احمد جان تو، تو کیستی تو کیستی؟

ای عقل سرگردان تو، تو کیستی تو کیستی؟           ای قدر و کوثر شأن تو، تو کیستی تو کیستی؟

آن کس که گوید مدح تو من نیستم من نیستم

ای برتر از درک همه من کیستم من کیستم

بی تو ولایت خویش را باور ندارد فاطمه           بی تو نبوّت لحظه ای محور ندارد فـاطمه

بی تو محمّد  تا ابـد کـوثـر ندارد فـاطـمـه           بی تو امیـرالمؤمنین هـمسر ندارد فـاطـمه

بی تو امامت هیچ گه مـادر ندارد فـاطـمـه           بی تو عبادت روح در پیکر ندارد فـاطمه

با خاک کویت آبرو بر خلق عـالـم میدهی

وز باغ مدحت میوه ها بر نخل میثم میدهی

از بس فـرشـتـه است گـذر جـای نـدارد            جـبــریـل سـر آورده و پـر جـای نـدارد

بــنــد آمـده ایـن راه دگــر جــای نــدارد            بـا دخـتــر بـابـا کـه پـسـر جــای نـدارد

امشب شب عشق است، شب مادر باباست

با قبـله بگو قـبلـۀ ما حضرت زهـراست

بالاتر از آن خط کـــه نوشتند تو هستی            مدحی که نخواندند و نگـفـتـند تو هستی

با نـقـطـۀ با، نـقـطـۀ پـیــوند تو هـسـتی            آیــیــنــه قــدی خــداونــد تــو هـــستــی

چـیـزی بـه جـز از نـور خـداوند نداری

ســوگنـــد خـدا گـــفت که مانـنـد نداری

بانوچه شگفت است هبوطی که توداری            قدراست چه قدری ملکوتی که تو داری

صد رشته قنات است قنوتی که تو داری            آرامـش دریـاست سکـوتی که تو داری

دریایِ علی غیرت طوفانی ات عشق است

ای مرد ترین مرد، رجزخوانی ات عشق است

عزم مـن و تـو جـزم شد و کارگر افتاد            دشمن به عقب رفته و از پشت سر افتاد

تـا پـای فــشردیــم از عــالم سپـر افـتـاد            بـا آلِ عــلی هـــرکه در افـتـاد وَر افتاد

مــا سـخـرۀ سخـتـیـم که از باد نـلـرزیم

ایـــن درس بــه مــا مادر ما داد نلرزیم

هــرجـا که بلند است به زیر قدم ماست            برهرچه سه تیغ است شکوه عَلَمِ ماست

هربیش که دارند در این پهنه کَمِ ماست            موجــیم کــه آســـودگی مـا عَـدَم ماست

ما درس جـز از محضر اسلام نـگـیریم

مـــا زنــده بــه آنـــیم کـه آرام نـگـیـریم

هــر بـادِ مـخـالف شده جـوشن به تنِ ما            هــر تــیر تـــوان داد بـــه بـرخاستنِ ما

با مــاست همیشــه نفــسِ بت شــکن ما            در ســایــۀ زهـــراست تـمـام وطـن مـا

این خصم زبون است اگر بد دهنی کرد

وین سیرۀ زهراست که دشمن شکنی کرد

جایی که ملک چشم کشد گرد محال است            بـــا نام شـــفا پرور تو درد محال است

جزشیرخدا گرد تو یک مردمحال است            رفتی و جز از تو همان درد محال است

با تیغ به تـو تکیـــه کنــد شـــیر خداوند

ای خطبه ی تــو غیرت شمشیر خداوند

از روز ازل هــر تـپـشت یـاد علی بود            نَبْضَت،ضربـانت، نفـست نـاد عـلی بود

ایــن هشـت فـلک فـاطمه آباد عـلی بود            خانم هـمۀ حـــرف تو فـریـاد عـلـی بود

میـلاد تــو و بــاز نمــک گـیـر غـدیـریم

از توسـت که مانند تو درگـیـر غـدیـریم

امـشـب نـشـستـه ام بـنـویـسـم تـرانـه هـا            از بــاغ از بـهــار مـن از مــادرانـه هـا
از دست پُـر امـیـدم و تــسـبـیـح دانـه ها            از ایـن دلـی که پــر زده از آشـیـانه هـا

شکرش میان این همه سـر سروری شدیم

مانــنـد یــازده پــسرش مـادری شــدیـم
آیــینــه ای گــرفتــه خــدا در بـرابـرش            خــورشــیدی از تــمامی انوار انـورش
امــشب خــدا نـــشسته خـدا با پیـمبرش            امشب پـدر رسیـده بــه دیــدار مـادرش
تعظیم تو به او نه که بر هست واجب است
ازاین به بعد بوسه بر این دست واجب است
تــا مــه کــرده نــام شـما قیـل و قال را            پــیدا نــمـوده بــا تــو کـرامت کـمال را
گم کرده عقل پیـش شکـوهـت خیـال را            پـنــهان جــمال کــردی پیــدا جــلال را
هـر چند کار توست که پیغـمبــری کنی
تو آمـــدی که پـــای علی حیـدری کنی
ایــن بــاغ ها مـعطر زهراست یا عـلی            این موج موج کـوثر زهـراست یا علی
آری تـمـام بـاور زهــراست یــا عــلـی            نـــام تــو نــام دیـگر زهراست یا عـلی
آغــاز آفــرینــش از آغـاز فـاطمه است
یعنی علی حقیــقت اعجاز فـاطمه است
خورشید زیر پای تو خشت محقـریست            کـار نگـاه چـشــم شمــا ذرّه پـروریست
خاک حسیـنـیه شدنـم لـطف مــادریست            خـانم تمام حرف مـن این بیت آذریست
"بنیانــگذار مکتــب غــیرتــدی فـاطمه
عبـاسَ درس معـرفـت اُورگدی فاطمه"
عمریست تابه لطف تو زنجیر می شویم            بــا بـوی نان تـازه نمک گیـر می شویم
بــاز از تنـور روشن تو سیـر می شویم            شــکرش! کـنـار خـانه تو پیـر می شویم
درروضـه بـاز چـایی دم کـردۀ تـو بود
این لطف لطف دست وَرم کردۀ تو بود
خانم میان صحن رضا نام تو بس است            پای ضریح وقت شفا نــام تو بس است
پاییـن پا به جای دعـا نــام تو بس است            دردی مگر بـرای دوا نـام تو بس است
نــام تــو بــر لــبــم دم بـاب الجواد بود
فیض تو بود از سـر مــن هــم زیاد بود
آواره ایـم پــای شمــا خــوش بحــال ما            مشمول هـر دعـای شما خوش بحال ما
پروانه ی عــزای شــما خوش بحال ما            مجنـون کربلای شمـا خــوش بــحال ما
آهی بکش که سیـنـۀ ما کـربـلایی است
تا یاد توست حـال دلــم مجــتـبایی است
می خــواســـت حـــامی مادر شود نشد            مرهـم بـــرای زخـــم کـبوتــر شود نشد
تا مانع هـجــوم ستمگـــر شـــود نــشـد            شـاید به جـای روی تو پـرپـر شود نشد
ای وای من که برگ گلی ضرب شست خورد
ضربی زروی وضربه ای ازپشت دست خورد

زهـرا هـمـان که در سـحـر آفـريـدنـش            گـفـتـه خـدا تَـبـارَکَ بـر وجـه أحـسنـش

زهـرا همان که عطـر خـداوند مي وزد            هر روز پنج مـرتـبـه از بـاغ سـوسنـش

هـر صبح در طواف ملائک به دور او            مــعـراج مي چکــد ز تمــاشاي گلشنش

زهـرا هـمـان کــه بر دل پيـغــمـبر خـدا            جـان دوبــاره مـي دهد از شوق ديـدنش

از ابتــداي خلــقـت خود از همــان ازل            دارد نـگــين عشــق علي را به گردنش

ديگـر از اين چه مرتبه اي با شکـوه تر            باشد بزرگ کـرب و بـلا طــفل دامنش

«حَتَّي تَـوَرَّمَـتْ قَدَمَاهَا» حکـايــتي ست            از عــاشـقانــه هاي سحـرهاي روشـنش

بي شک منا و مکه دگر محرمي نداشت            پنهان نـبود اگـر ز نظـر خـاک مدفـنش

روزحساب تـوشـۀ ماعـشق فـاطمه ست            ما را بس است خوشه اي ازفيض خرمنش

شرح فـضائـلش همه عـين عبادت است

تکريم پايـداري و حـلم و شـهادت است

آمــد کـــه روشنــي بــدهــد آفـــتـاب را            بخـشد به چشــم تار جهان نـور ناب را

باران و رود و چشمۀ و دريا به نام اوست            مهــريــه اش نـمــوده خــداونــد، آب را

اصلاً تمام جنت ودوزخ به دست اوست            داده بـه او شــفاعــت روز حـســاب را

بــا شــرط حُـبّ فـاطـــمه و آل فـاطـمه            پــاداش مــي دهــند قــيـامت، ثــواب را

 از سرّ نام فاطمه اين نکته روشن است            بـرداشـتـه خــدا ز مُـحــبّـش عــذاب را

بــا آيه هاي روشــن عـمـر شريف خود            تفــسير کــرد سـوره به سوره کتاب را

حتي به پيش سـائـل اعـمــي محـال بود            بــردارد از مـقــابــل چــهره نـقــاب را

بي حرمتي به ساحت قدسيِّ فاطمه ست            هر کس کـه زيـر پا بـگـذارد حجاب را

آري بــراي فــاطمـيـون ايـن وقـار ماند

با نــور چـادري که از او يــادگـار ماند

هر دخـــتری کـــه اُمّ أبـیــهـا نمـی شود            هر مـادری که مـــادر دنـــیا نمی شــود

نــور تمــام عـالم امکـــان بــه روی هم            یک جلوه نور چـادر زهــرا نــمی شود

وقتی که اختیار دوعالم به دست اوست            محــشر بدون فـاطمـه بر پــا نـمی شود

یعنی که بی ولایــت او هـــیچ طاعــتی            اذن ورودِ جــنــت الاعـلـی نمــی شــود

فــردا بــه قلـــه های سعـادت نمی رسـد            هر کـس دخیــل چادر زهرا نمــی شود

حبل المــتین شیــعه نــخ جـانماز اوست            بی او گره ز کـار کــسی وا نمــی شود

می افــتـد از نـگـاه پُــر از مـهـر فاطمه            هر کــس فــدائیِ رهِ مــولا نمــی شــود

دینی که رفت سمت تـزلزل پس از نبی            بــی انــقلاب فــاطمــه احـــیا نمی شـود

آغـاز کــرد يــک تنــه، تنهــا، قيــام را

مـعـلـــوم کــرد حــرمـت خـون امام را

وقتي که هست چهرۀ حـيـدر مطـاف او            در خـانه اسـت مسـجـد او اعـتکـاف او

آئـيـنه شد کـه جـلـوه کنـد عصـمت خدا            معـنـا گرفــت روح عفاف از عفـاف او

چـرخ تـمـام کون و مکان سنگ آسياش            سررشـتـۀ زمين و زمـان در کـلاف او

در پيش چشـمهاش چه دنـيا حـقــير بود            بــوده بــه بوريــا و ســفـالي کــفاف او

چيزي نخواست فاطمه از ثروت جهان            يعني بـس اسـت پـيــرهـن دستــبـاف او

جلوه گر نهايـــت ايــثـار فـــاطمـه ست            انــفــاق خــالـصــانــۀ شــام زفـــاف او

آن بـانـويي که سـايـۀ او را کسـي نـديـد            يـک روز شـد مديــنه محـلّ مصاف او

وقتي که ديـد بسته شـده دست کعـبه اش            آمــد به کوچه جان بدهــد در طواف او

از چـشم اهل فتنه گرفته ست خواب را

معلــوم کـرد مــعني فــصل الخطاب را

باغ حضور غرق گل يــادِ فــاطمه ست            روح نماز و مسجد وسجاده فاطمه ست

تـنـهــا مـديـنـه نـه، هـــمـۀ عـالـم وجـود            روشن زسجده هاي سحر زاد فاطمه ست

آنکس که در نهـايـت اخـلاص و بندگي             ايمان به پاي چادرش افتاده فاطمه ست

آن بانـويي که بعـد نبــي با حــماسه اش            درس وفـا به اهــل ولا داده فاطمه ست

قبرش اگـر چــه شمــع و رواقي نداشته            قـــم، تــا ابــد مـديــنـۀ آباد فـاطـمه ست

يــعني بــه پاي بوســي آئـيـنـه اش بـــيا            آه ايـن ضريح پنجره فـولاد فاطمه ست

هــسـتــيِّ ماست نــوکري اهل بيــت او            خيـرالـعـــمل محــبت اولاد فـاطمه ست

اين انقـــلاب جلوه اي از انقلاب اوست            بي شک امـام هديـۀ مـيـلاد فـاطمه ست

اين انقلاب فاطمي است و حسيني است

با رهــبـري که آيــنه دارِ خمــيني است

دریــا غــریـق مـرحـمـت بـی كـران تـو           هـفـت آسـمـان تـجـلـیِّ رنگـیـن كمان تو

خورشـید ناز می كشد از ذرّه های خـاك           آنـجا كـه صبـح مـی گـذرد كـاروان تـو

صـــدهـا فرشـــته بال نــهادند بر زمین           تا دامـــن خـدیـــجه شــود مــیزبان تــو

بهــتر شــد آن زنــان قریــشی نیــامدند           حــوّا و مــریـم انـد پــرســتار جــان تـو

بر قـلب هـای خــستـۀ ما هــم نزول كن           ای جــبرئیل تــا به سـحر هــم زبان تو

یك شـاخه یـاس در دل مجروح كاشتـیم           تنــها بــه احتــرام مــزار نــهـــان تـــو

در بــارش اسـت رحمت بـی حدّ ابر تو

پنهان شـده است مثـل شب قـدر قـبر تو

تسبیح توكه تربت حمزه به قـاب داشت           در سینه اش شمیم دعـاهای نـاب داشت

از كـور نـیز وقت سـخن رو گـرفته ای           هرچند چهره تو ز نور احـتجاب داشت

در شكر روزه ای كه سه افطار با تو بود           دستت برای خواهش سائل جـواب داشت

جسمت نخواست رخت عروسی به تن كند           از بسكه از بساط جهـان اجتنـاب داشت

با عطر یـازده سحر ایـن باغ آشـنا ست           هــرچند عمر مادر گل ها شتـاب داشت

بیتی به شعر صائب تبریزی آمده است           آن شـاعری كه طبع روان همچوآب داشت

چـون صبح زندگانی روشندلان دمی است

آن هم دمی كه باعث احیای عالمی است

ای جـلــوۀ شـــكوه و جــلال پـیـمـبـری           تــو حـجّـت هـمـیــشـۀ آل پــیــمــبــری

قـد راست كرده بود و تـنومند مانده بود           از آب چــشـمـۀ تـــو نـهـــال پـیـمـبـری

آنجا كه بحث كیـفـیت عـــرش مـی شود           جز سیـنـۀ تــو نیــست مثـال پـیـمـبـری

مرهـــم به زخـم هـای اُحُـد بـیـشـتـر بنه           تو بـا خبـر هـمـیـشه ز حـال پـیـمــبری

كمـتـر بـه سیـنـه جای بـده بـوسـۀ نـبـی           جاری شده است اشــك زلال پـیـمـبری

این لحظه های آخـر از احمد جدا مباش           آسـوده نیسـت بـــی تو خـیـال پـیـمبری

قـــدری صبـــور باش بـــهشت دل نبی           تو زود مـی رسـی به وصـال پیـمـبـری

چـــون تــو تـــمام آیـنـۀ خُـلـق احــمدی           هــر روز روز توسـت به سال پیمبری

ایـّـام شــادمــانــی و روز ولادت اسـت

هنـگـام شاد بـودن و وقـت عبادت است

در مصـحـف خــدای تعـالی نـوشته بود           ایــن نور با طهــور ولایت سرشته بود

پیش از شروع خلقت این خاك و آسمان           این دانه را به مزرعۀ عرش كشته بود

از بـسـكـه بود دسـت توسّل به سمت تو           هر گوشه ای زچادر تو رشته رشته بود

چندی به التـماس زمـیـن كرده ای نزول           این آخــرین مــسافـرت یــك فرشته بود

عالم هنوز طـعم محـبّت به جان نداشت           حُبّ تو در صـحـیفه مــؤمن نوشته بود

ما را بــبخش مــدح تــو كـوثـر نداشتیم

مــا غــیــر چــند واژۀ ابــتــر نداشــتیم

هــر دخـتــری كـه اُمِّ امـامـت نمی شود           یــا مــادر پــیـمـبر رحــمت نـمی شــود

در مجمع خلایـق حق فـاطمه یكی است           این وحدت است شامل كثرت نمی شود

آنـجا كه پای كــفو علی هسـت در میان           هــر دختری كه لایق وصلت نمی شود

از اینـكه آب مهریه ات بود روشن است           هر خــانه ای كه خـانۀ رحمت نمی شود

فردا بــیا كــه بــاز قیـــامت بــپــا كـنی           ای بانویی كه بی تو قیــامت نــمی شود

بــا اشتــیاق سـمــت صــراط آورید رو           زهــرا بــدون بـرگ شفاعــت نمی شود

این سینه بازحال وهوای مدینه خواست           یا رب دعــای كیــست اجابت نمی شود

آخر مدیـــنه رازِ پـس پـرده داشته است

آخر مدینه یارِ سفــر كــرده داشته است

لطف مدام حضرت یاسین به دست توست           آری دعا به دست تو آمین به دست توست

آنجا كه سینه در تب اندوه سوخته است           آرامش دوباره و تسكین به دست توست

پیـر خـمـیـن جـلـوۀ فـرزنـدی تو داشت           یعنی كه عزت وشرف دین به دست توست

آنجــا كــه ابر فتــنه گــری سایه گسترد           نابودی تمام شیاطــین به دســت توسـت

اســلام با دعــای تو پــیروز مــی شـود           آری كلید فتح فلسطین به دست تــوست

این انــقلاب جــلوه ای از كـوثـر تو بود

بر روح تو ســلام خـدا و دو صد درود

باران گرفت و سینه پُر از عطر یار شد           بـلـبـل غـزل سـرود و چمن بیـقرار شد

پـیـچـیـد در طـبـیـعـت دنـیـای خـاکـیـان           عـطــر تـبـسّـم تـو و نـامـش بـهـار شـد

تـنها به شـوق بـوسه زدن بر عـبـای تو           هر قاصدک به دوش نسیـمی سوار شد

ای کـاش جایگـاه خودش را به من دهد           آن ذره ای که بر سـر راهت غـبـار شد

هر شاعری فرزدق و دعـبـل نمی شود           هر کس که خاک پای تو شد شهریار شد

کـوثـری از سـورۀ طاهـا به دنیـا آمدی            تا رسـد انّـا به اعـطـیـنـا به دنـیـا آمـدی

تا یـتـیـمـی پـدر را انـدکـی جبران کنی            دخـتــری و مـادر بـابـا بـه دنـیـا آمـدی

هر کجا کردی تشرف صاحب تشریف شد            مکه شد آنـجـا که تو آنجا به دنیـا آمدی

قُـل هُـو الله اَحَـد ای معـنـی کُــفـواً اَحَـد            تا که بـاشـی هـمـسر مولا به دنیا آمدی

تا که هجده سال هم اهل زمین درکت کنند            پس به شکل حضرت زهرا به دنیا آمدی

بعد عمـری که دلیل زندگی پوشیده بود            آخـرش ای عـلـت دنـیـا بـه دنـیـا آمـدی

با خـبـر بودی اگر از اتـفـاق کـوچـه ها            پس چرا انـسـیـة الـحُـورا به دنیا آمدی؟

غصۀ اربـاب ما را داشتی آن قَـدْر که؛            بـازهم در ظـهـر عـاشورا به دنیا آمدی

مادرش بودی ولی یک لحظه بر بالای تل            در حـقـیقـت زینب کـبـری به دنیا آمدی